Reanimacja kota – jak reanimować kota?

Zapewne domyślacie się, czym jest reanimacja kota, ale mimo to i tak warto jeszcze raz wyjaśnić to pojęcie. To proces polegający na przywracaniu funkcji życiowych u osobników, u których oddech się zatrzymał, a serce przestało pracować. Obejmuje on szereg działań – na czele z:

• uciskaniem klatki piersiowej, czyli wykonywaniem masażu serca,
• wentylacją dróg oddechowych, tzn. wdmuchiwaniem powietrza do płuc poszkodowanego.

Każdej reanimacji – bez wyjątku – towarzyszy mnóstwo emocji. Przejęcie, strach i wysoki poziom adrenaliny to wybuchowa mieszanka. Mnóstwo osób chcąc udzielić pomocy ukochanemu zwierzakowi, zapomina o wszystkim innym wokół. To bardzo poważny i często kosztowny błąd.

Pierwszą zasadą każdej reanimacji kota (bądź jakiegokolwiek innego zwierzęcia lub człowieka) powinno być zapewnienie własnego bezpieczeństwa. Dlaczego? Głównie przez to, aby nie mnożyć rannych i ofiar. Niejednokrotnie zdarzały się już takie sytuacje, że brak sprawdzenia otoczenia doprowadził do wielkich urazów, a nawet utraty życia osoby udzielającej pomocy.

Czworonoga można znaleźć w różnych miejscach – zarówno tych spokojnych, jak i bardziej ruchliwych. Jednym z przykładów jest potrącenie mruczka przez samochód. Najpierw trzeba wtedy odpowiednio zabezpieczyć miejsce wypadku, żeby samemu nie zostać przejechanym przez poruszające się auto. To podstawa, o której nie wolno zapominać niezależnie od sytuacji.

Jak reanimować kota? Zastosuj sprawdzoną zasadę ABCD.

Reanimacja kota nie musi wyglądać na skomplikowaną, jeżeli zapoznasz się z tymi zasadami. Przygotowanie do tego procesu opiera się na czterech podstawowych filarach. To reguła nazwana ABCD.

• A – airways. Najpierw należy dokonać drożności dróg oddechowych oraz wykluczyć obecność ciał obcych.
• B – breathing. Następnie upewnij się, czy kot nie oddycha. W tym punkcie postępujemy podobnie jak u człowieka. Jednym sposobem jest obserwacja, czy klatka piersiowa się porusza. Drugi natomiast polega na przyłożeniu lusterka bądź ekranu telefonu do nosa.
• C – circulation. W tym punkcie należy sprawdzić tętno zwierzaka. Możesz przyłożyć swoją dłoń do klatki piersiowej kota.

D – disability. Ostatni punkt zasady ABCD polega na dokonaniu ogólnej oceny stanu fizycznego i neurologicznego. Mowa tutaj zwłaszcza o wrażliwości na dotyk oraz inne bodźce, na przykład dźwięk.

Uciskaj klatkę piersiową w odpowiednim tempie – od 100 do 120 ucisków na minutę. Jednocześnie pamiętaj, aby uciski nie przekraczały 1/2-1/3 głębokości klatki piersiowej. Siłę, którą użyjesz podczas wykonywania tej czynności, dostosuj do wielkości zwierzęcia, żeby nie doprowadzić do uszkodzeń narządów wewnętrznych.

Ważnym elementem reanimacji kota jest także wentylacja jego dróg oddechowych. W tym celu należy otworzyć pyszczek (najszerzej jak się da), a następnie wdmuchać powietrze do jego płuc. Wskazane tempo to 10 oddechów na minutę.

Cały proces należy przeprowadzać cyklicznie, to znaczy wykonywać naprzemiennie 30 uściśnięć klatki piersiowej oraz 2 wdechy do dróg oddechowych. Czas trwania jednego cyklu to około 2 minuty. Po każdym z nich na nowo sprawdzaj stan poszkodowanego zwierzaka, gdyż reanimację kota można wykonywać tylko wtedy, gdy serce nie pracuje, a oddechu nie da się wyczuć.

Weterynarze zawsze pomogą Ci w tak trudnych sytuacjach. Gdy czworonóg potrzebuje pomocy, musisz pilnie skontaktować się ze specjalistą, a najlepiej z pogotowiem weterynaryjnym. W sytuacji idealnej trzeba zrobić to jeszcze przed rozpoczęciem pierwszej pomocy. Lekarz weterynarii udzieli Ci przez telefon wielu sprawdzonych informacji, a także dokładnie wyjaśni, jak reanimować kota w sposób prawidłowy. Pamięć w sytuacjach stresowych często bywa ulotna, zatem warto mieć kontakt z kimś, kto się na tym doskonale zna. Poza tym specjalista postara się jak najszybciej dotrzeć na miejsce wypadku.

Stosuj się do sprawdzonej i popularnej zasady ABCD (airways, breathing, circulation i disability) w celu oceny stanu zwierzaka. Bardzo ważne, aby nie zmieniać kolejności wykonywanych czynności. Pamiętaj również o innych czynnikach towarzyszących udzielaniu pierwszej pomocy, m.in. zapewnienie własnego bezpieczeństwa. Zawsze skontaktuj się z pogotowiem weterynaryjnym lub lekarzem weterynarii nawet gdy sytuacja wydaje się opanowana.